Nun intre, dun día calqueira decididamente, animeime a deixar tras de min o frío asfalto que xa nada me decía e que xa nada me podía apotar, para poder bicar a miña terra nai, que cos seus bazos abertos me daba a ben vida.  Alí, a flor da sua pel, na pel de mama e como si dun intenso aquellarre se tratase, estaban reunidas todas as divinas almas que a partir de enton me ian a axudar a levar a miña nova vida adiante.  Non escatimei en coidados hacia elas, nin en lle ofrecer o meu agarimo, que con sumo agrado aceptaron de inmediato e me adiquei a lle levar todos os dias regadeiras cheas da bondo, da auga mais fresca do lugar e carros cheos do estercol mais ecolóxico que nos cortellos puiden encontrar.  A nosa conexión foi tal, que chegamos a crear unha armonía totalitaria, onde se pode decir que casi me fundin coa paisaxe.  

Creo xa me me parezo as bolboretas multicores que aletean de flor en flor ou os paxaros que voan e revoan en liberdade ou os caracoles que se van arrastrando polo chan no seu canso camiñar.  As incansabels abellas de cando en vez pasan zumbando nunhas detrás das outras nunha carreira estrepitosa preto dos meus ouidos e as mariquitas, de duas en duas, se seguen sonroxando sempre que me ollan.  Xa somos unha gran familia que se entende.  Que se quere e unidas formamos un perfecto engranaxe, un conxunto, onde todos e todas somos imprescindibels para a sostenibilidade dun planeta que lentamente e lamentablemente vai agonizando en mans do insostible e autoritario monstruo chamado capitalismo, que non escatima en expoliar e fostigar as xentes e o noso planeta.  Por eso a vida no campo e as mans undidas na terra coas uñas negras son o noso futuro para lle alargar a vida a nai que todolos días nos da de comer e que tan xenerosamente nos fixo o agasallo, dun inmenso, mar